"Don't even think about it" kregen we als eerste te horen toen we probeerden met Bram zijn auto een bospad te gaan nemen die een paar kilometer van ons huis begint en door de bergen loopt om uit te komen bij de Pacific. We wisten natuurlijk wel dit dat pad alleen te nemen is met een 4x4 wiel aangedreven auto en waren wel een beetje voorbereid...Bram had een hand-lier bij zich en een bandendruk metertje en compressor en ook hadden we het telefoonnummer bij ons van mensen in de vallei die aangeboden hadden ons te helpen als we echt vast waren komen te zitten. Maar we schrokken wel een beetje van de waarschuwing die we kregen van een groepje mensen die net een stuk van het pad hadden gereden. Ze hadden het over modderpoelen van een meter diep, een rivier die door de regen aardig gezwollen was en verder zou schade aan de auto onvermijdelijk zijn. We lieten de waarschuwingen over ons heen komen en Bram praatte een aardig woordje mee en gooide er wat technische termen doorheen waardoor het leek alsof we ervaren avonturiers waren. Bram zijn auto zag er blinkend uit vergeleken met de andere auto's maar dat veranderde erg snel toen we ongeveer 50 meter hadden afgelegd. Slippende banden.....modder die alle kanten opvloog.....diepe afgrond links steile helling voor en scherpe rotsen rechts. Met een gangetje ongeveer 4 km/uur reden we naar boven en we hadden al snel door dat we de pacific nooit zouden bereiken want het was al 3 uur in de middag en 6uur zou het donker zijn. We moesten dus een plek vinden om de auto te draaien maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het is een smal pad dat eindeloos lijkt door te gaan en plotseling zaten we vast. De keus was om zeker 2 km achteruit te rijden of om de lier te gebruiken en verderop pproberen een plek te zoeken om te draaien. Het leek Bram een leuk idee om de lier uit te proberen en we hoorden hem tussen neus en lippen door zeggen dat ie hem nog nooit gebruikt had en dat de gebruiksaanwijzing ergens in de auto moest liggen. Na een beetje prutswerk kregen we hem aan de gang en Arnica lierde de auto uit de modder. Een paar honderd meter verder was er gelukkig een klein beetje ruimte om de auto te keren. Een beetje opgelucht begonnen we weer aan de terugtocht wat weinig problemen opleverde. De goede afloop werd thuis gevierd met een orgineel patatje speciaal en een bal gehakt. Een zeer leuke middag wat niet weg neemt dat we toch nog een keer terug moeten want we hebben de pacific niet bereikt laat staan dat we hem hebben gezien.
"Don't even think about it" kregen we als eerste te horen toen we probeerden met Bram zijn auto een bospad te gaan nemen die een paar kilometer van ons huis begint en door de bergen loopt om uit te komen bij de Pacific. We wisten natuurlijk wel dit dat pad alleen te nemen is met een 4x4 wiel aangedreven auto en waren wel een beetje voorbereid...Bram had een hand-lier bij zich en een bandendruk metertje en compressor en ook hadden we het telefoonnummer bij ons van mensen in de vallei die aangeboden hadden ons te helpen als we echt vast waren komen te zitten. Maar we schrokken wel een beetje van de waarschuwing die we kregen van een groepje mensen die net een stuk van het pad hadden gereden. Ze hadden het over modderpoelen van een meter diep, een rivier die door de regen aardig gezwollen was en verder zou schade aan de auto onvermijdelijk zijn. We lieten de waarschuwingen over ons heen komen en Bram praatte een aardig woordje mee en gooide er wat technische termen doorheen waardoor het leek alsof we ervaren avonturiers waren. Bram zijn auto zag er blinkend uit vergeleken met de andere auto's maar dat veranderde erg snel toen we ongeveer 50 meter hadden afgelegd. Slippende banden.....modder die alle kanten opvloog.....diepe afgrond links steile helling voor en scherpe rotsen rechts. Met een gangetje ongeveer 4 km/uur reden we naar boven en we hadden al snel door dat we de pacific nooit zouden bereiken want het was al 3 uur in de middag en 6uur zou het donker zijn. We moesten dus een plek vinden om de auto te draaien maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het is een smal pad dat eindeloos lijkt door te gaan en plotseling zaten we vast. De keus was om zeker 2 km achteruit te rijden of om de lier te gebruiken en verderop pproberen een plek te zoeken om te draaien. Het leek Bram een leuk idee om de lier uit te proberen en we hoorden hem tussen neus en lippen door zeggen dat ie hem nog nooit gebruikt had en dat de gebruiksaanwijzing ergens in de auto moest liggen. Na een beetje prutswerk kregen we hem aan de gang en Arnica lierde de auto uit de modder. Een paar honderd meter verder was er gelukkig een klein beetje ruimte om de auto te keren. Een beetje opgelucht begonnen we weer aan de terugtocht wat weinig problemen opleverde. De goede afloop werd thuis gevierd met een orgineel patatje speciaal en een bal gehakt. Een zeer leuke middag wat niet weg neemt dat we toch nog een keer terug moeten want we hebben de pacific niet bereikt laat staan dat we hem hebben gezien.
1 opmerking:
Kwam net een site tegen met 4WD-plaatjes in de omgeving van Kaikoura, http://www.virtual-kaikoura.com/photographics_kaikoura/4wd.htm
Moest gelijk aan jullie stoere foto's denken. Die Suziki onderaan had ook wel iemand kunnen gebruiken die zo professioneel aan het raam hangt :-)
Groetjes, Marleen.
Een reactie posten